چند صباحی است که سپیدی نگاهت در حوض کوچک

   نگاه من طرح یک احساس را زنده نمی کند.

   چند صباحی است که پنجره نگاهم در انتظار  قاب گرفتن معصومیت توست.

 ماه من این روزها خزان زده است احساسم زرد زرد است نگاه زمین.

   پشت کدامین ابر سیاه پنهان شده ای 

  که نبودت تاریکی را به ارمغان آورده است.

   بتاب و بگذار این دل غم گرفته مهتابی شود از یاد تو.

   و امید این شهر غم گرفته نگاه مهتابی تو بود و بس...